“Iris, ik zoek een schrijver die mijn verhaal en mijn werk kan vatten en mee uitschrijven.”

En daar ontmoetten we elkaar, onmiddellijk in ons eerste gesprek, tot de levendige website die je nu ziet.

Ik besef meer en meer dat we het zoeken meer achterwege mogen laten… Elk heeft zijn talent, elk heeft zijn passie. Laten we elkaar daarin aanvullen. En oprecht zeggen wat we voelen.

Zoals ik laatst heel eenvoudig te horen kreeg van een klant: ‘Bedankt, Iris.’ En ik zoals gewoonlijk reagerend: ‘Ah, graag gedaan.’ Maar de klant benadrukte toch nog even: ‘Neen, Iris, ik meen het echt, bedankt!’

Je wandelt en wandelt en die kiezel blijft maar drukken en schuren… Ken je dat gevoel?

En in plaats van even stil te staan en tijd te nemen om die kiezel eruit te zwieren, eindigt je wandeling met een megapijnlijke blaar. Thuisgekomen leg je er een pleister op en de volgende dag trek je die wandelschoenen weer aan. Resultaat? Die blaar blijft toch wel voelbaar en wordt opnieuw pijnlijker.

Ik had me voorgenomen een stukje neer te pennen maar zelf een ellenlange tekst zal niet alles omvatten wat we die dag beleefden…

Onder jouw stoel mag een bom ontploffen, jij springt nóg niet…

Hij: Er zijn nog twee kandidaten in de running… en jullie lijken me allebei even capabel…
Ik: Ah, bedankt. En hoe zie je het nu verder?

Het deed me even wegdromen, even was ik niet meer bij de les, mijn excuses, mevrouw de leerkracht. Ik zat al in een andere supporter fase… denkend aan Bridges of Iris…

Eén opmerking van mijn bij momenten confronterende maar o zo goede vriendin en jullie krijgen ‘mijn why’ te lezen… Mijn schrijfsels hebben haar geraakt. I love it!

Mijn website www.bridges-of-iris.be is een feit en dat schreeuw ik luidkeels van de daken! Ik neem je mee doorheen mijn verhaal over Iris, mijn bridges, flocking birds, interne draaischijven en mijn jeugdidolen… It all comes together there!